در اواخر هزاره دوم پيش از ميلاد، دسته ديگري از آريائي ها از راه قفقاز وارد ايران شده اند . آنها سواراني بودند كه به تزئين اسبهاي خود علاقه فراواني داشتند، اشياء بدست آمده كه تعداد زيادي از آنها كه جنبه تزئيني دارد، نشان دهنده اين موضوع است . آراستن جل و زين و برگ اسب با قطعات بريده شده از چرم، از هزارن سال پيش در ايران متداول بوده است . اثر ديگري كه نقش اسب و گردونه بر آن ديده ميشود، كاسه زرين و جام نقره حسنلو است. اين ظرفها متعلق به ( مانا ) هاست، كه مركز حكومت آنها در جنوب درياچه اروميه قرار داشته، و از قبائل آريائي بوده اند . ( مانا ) ها كه بنظر ميرسد در اوايل هزاره اول ق . م، در اين ناحيه متمركز شده اند، بطور دائم در ميان فشار دو دولت نيرومند، آشور و اوراتور قرار داشته اند، و بالاخره حكومت آنها در حدود 800 ق . م، بوسيله هجوم خارجيها از ميان رفت. ( مانا) ها بعد جزء حكومت ماد شدند .
آريائي ها به هر جا كه قدم گذاشتند ، اسب نيز همراه آنها، يا بوسيله اقوامي كه در اثر تماس و نزديكي با آرين ها با اسب آشنا شده بودند، به سرزمينهاي دور دست جهان رفت . اسب به بين النهرين بوسيله كاسي ها برده شد . قبل از هجوم كاسي ها، بابلي ها با اسب آشنا و ارابه هاي بابلي بوسيله گاو و ساير حيوانات كشيده مي شد . تاريخ رفتن اسب به بين النهرين بايد در اوايل هزاره دوم ق . م . باشد .
قرنها پس از ورود اسب به ايران، ايرانيان اسب را به صحراي عربستان بردند و از آن پس اسب عربي معروف گرديد . رفتن اسب به عربستان، بايد پس از هخامنشيان باشد، زيرا اعراب تابع امپراطوري هخامنشي سوار بر شتر مي جنگيدند .
